بسم الله الرحمن الرحیم
امام کاظم سلام الله علیه فرمودند: «اگر به تعداد اهل بدر [مؤمن کامل] در میان شما بود، قائم ما قیام مى کرد.»
«لَو کانَ فیکُم عِدَّهُ أهلِ بَدرٍ لَقامَ قائِمُنا.»
منبع: میزان الحکمه ج1، ص 398،ح
درخصوص آخرالزمان، هر میزان از بدی ها شنیدیم باید در کنارش از خوبی هایی که در آن دوران هم متجلی می شود، بشنویم زیرا آخرالزمان سراسر از بدی و سیاهی نیست بلکه بهترین و زیباترین خیرها نیز در این دوران اتفاق می افتد.
در آیات قرآن داریم «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنوا مَن یَرتَدَّ مِنکُم عَن دینِهِ فَسَوفَ یَأتِی اللَّهُ بِقَومٍ یُحِبُّهُم وَیُحِبّونَهُ أَذِلَّهٍ عَلَى المُؤمِنینَ أَعِزَّهٍ عَلَى الکافِرینَ یُجاهِدونَ فی سَبیلِ اللَّهِ وَلا یَخافونَ لَومَهَ لائِمٍ ذلِکَ فَضلُ اللَّهِ یُؤتیهِ مَن یَشاءُ وَاللَّهُ واسِعٌ عَلیمٌ؛ ای کسانی که ایمان آورده‌اید! هر کس از شما، از آیین خود بازگردد، (به خدا زیانی نمی‌رساند؛ خداوند جمعیّتی را می‌آورد که آنها را دوست دارد و آنان (نیز) او را دوست دارند، در برابر مؤمنان متواضع، و در برابر کافران سرسخت و نیرومندند؛ آنها در راه خدا جهاد می‌کنند، و از سرزنش هیچ ملامتگری هراسی ندارند. این، فضل خداست که به هر کس بخواهد (و شایسته ببیند) می‌دهد؛ و (فضل) خدا وسیع، و خداوند داناست.»
این آیه به چند دلیل از آیات استثنایی قرآن است که یکی از آنها به دلیل شان نزولش است که همگان نقل کرده اند در زمان نزول این آیه از رسول اکرم (ص) سوال شد که این قوم ماست و ایشان پاسخ دادند: قوم سلمان فارسی است و این آیه تنها موردی است که خداوند در قرآن از محبتش فرموده است که این قوم را دوست دارم و این آیه ویژگی های خوب آخرالزمان را هم بیان کرده است.
در ذهن و روح خود باید خوبی های آخرالزمان را در نظر بگیریم و در مسابقه این خوبی ها شرکت کنیم و عقب نمانیم. در روایتی از امام سجاد(ع) داریم که اینها بهترین مردمان مومن در امت پیامبر(ص) هستند و در دوران غیبت به گونه ای ایمان بالایی به خداوند دارند که انگار امام زمان غایب(عج) را می بینند و احترامش می کنند و گویی در خیمه پیامبر(ص) و پای رکاب ایشان در حال فداکاری هستند و در روایات دیگر داریم که مردمان باایمان آخرالزمان را مانند افرادی که پای رکاب پیامبر(ص) شمشیر می زنند، محسوب می کنند.
تشویق یک روش تربیتی است و برای رشد و پیشرفت ما خداوند و ائمه اطهار علیهم السلام با آیات و روایات، این روش تربیتی را استفاده کرده اند و در پایان این آیه داریم که «ذلِکَ فَضلُ اللَّهِ یُؤتیهِ مَن یَشاءُ وَاللَّهُ واسِعٌ عَلیمٌ؛ این، فضل خداست که به هر کس بخواهد (و شایسته ببیند) می‌دهد؛ و (فضل) خدا وسیع، و خداوند داناست.» یعنی نمی توان گفت که این توفیقات را شما بدست آوردید بلکه فضل خداست که به شما عنایت کرده است. ما باید جزء این قوم قرار بگیریم و زمانی که خداوند بناست از فضل خود عطا کند، ما نیز باید دریافت کنیم. گاهی ابلیس انسان ها را مایوس یا مغرور می کند اما باید بدانیم در قوم آخرالزمان قرار داریم که پیامبر(ص) و امیرالمومنین امام علی(ع) شوق دیدار آنها را داشتند لذا باید خود را تشویق کرد و پیش رفت.
آدم شریف با محبت پیش می رود و ادب می شود اما آدم لعین، ادب نمی شود مگر با چوب، ما آدم های شریف هستیم و بناست خداوند از فضلش به ما عطا کند و بدی های ما را در نظر نگیرد پس باید تلاش کنیم تا دریافت کنیم زیرا «گر گدا کاهل بود، تقصیر صاحبخانه چیست؟».
محضر یکی از علما رسیدم و درخواست کردم که روی منبر چه مطلبی به دیگران بگویم و ایشان فرمودند، برای دیگران تبیین کنید که «امام زمان(عج) چقدر آنها را دوست دارد» اما جا انداختن این مهم، سخت است و یا این موضوع که من معتقدم حضرت زهرا(س) اگر یکسال به عزای امام حسین(ع) نروید و اشک نریزید، دلش برای شما تنگ خواهد شد و این باور من است.
امام موسی کاظم(ع) می فرمایند: «واصل من لا یستحق وصالنا مخافه أن نبقى بغیر صدیق؛ ما وصل می کنیم با فردی که لیاقت ما را ندارد، مبادا که بی رفیق بمانیم» این خاندان بسیار با سخاوت است و روز قیامت محرز خواهد شد که این حضور در مجلس عزای امام حسین(ع) از روی علاقه ایشان به ما بوده است.
در آخرالزمان، دین حبی باید داشت و خداوند این را فرموده است، همیشه زمان، افرادی می توانستند خداوند را دوست داشته باشند اما اینکه این دوست داشتن تبدیل به موج شود و از سر محبت دینداری کنند تنها به قوم آخرالزمان اختصاص دارد بنابراین از ما انتظار دینداری حبی دارند.
سعی کنیم دین ما از سر محبت باشد که موجب تغییر روحیه خواهد شد، از جهنم به جای خود ترس داریم اما دوست داریم از سر محبت کار کنیم. این آیه را اینگونه تفسیر می کنم که این قوم، برخوردار از محبت اهل بیت(ع) هستند که مورد محبت خداوند هم قرار می گیرند و این افراد قطعا با محبت اهل بیت(ع) به محبت خداوند رسیده است.
مقتل امام موسی کاظم علیه السلام
دعای امام موسی کاظم(ع) برای خلاصی از زندان هارون
ای مولای من! مرا از زندان هارون و از دست او نجات عنایت فرما. ای آزاد کننده (رویاننده) درخت از بین شن و خاک و آب. و ای آزاد کننده (جاری کننده) شیر از بین سرگین و خون و ای آزاد کننده (به دنیا آورنده) فرزند از بین رحم و ای آزاد کننده آتش از بین آهن و سنگ و ای آزاد کننده روح از بین احشا و اعضای بدن! مرا از دست هارون نجات عنایت فرما!
«یَا سَیِّدِی نَجِّنِی مِنْ حَبْسِ هَارُونَ وَ خَلِّصْنِی مِنْ یَدِهِ یَا مُخَلِّصَ الشَّجَرِ مِنْ بَیْنِ رَمْلٍ وَ طِینٍ وَ مَاءٍ وَ یَا مُخَلِّصَ اللَّبَنِ مِنْ بَیْنِ فَرْثٍ وَ دَمٍ وَ یَا مُخَلِّصَ الْوَلَدِ مِنْ بَیْنِ مَشِیمَهٍ وَ رَحِمٍ وَ یَا مُخَلِّصَ النَّارِ مِنْ بَیْنِ الْحَدِیدِ وَ الْحَجَرِ وَ یَا مُخَلِّصَ الرُّوحِ مِنْ بَیْنِ الْأَحْشَاءِ وَ الْأَمْعَاءِ خَلِّصْنِی مِنْ یَدَیْ هَارُون»
بحارالأنوار ج : ۴۸ ص : ۲۲۰
حسن بن عبد اللَّه صیرفى از پدر خود نقل کرد که گفت: موسى ابن جعفر علیه السّلام در زندان سندى بن شاهک درگذشت، او را بوسیله تابوتى برداشتند و یک نفر در پیشاپیش فریاد می زد: «و نودى علیه هذا امام الرافضه فاعرفوه» این پیشواى رافضیان است او را بشناسید
صلوات بر امام کاظم (علیه السلام)
اللَّهُمَّ صَلِّ وَ سَلِّمْ وَ زِدْ وَ بَارِکْ عَلَى السَّیِّدِ الْکَرِیمِ وَ الْإِمَامِ الْحَلِیمِ وَ سَمِیِّ الْکَلِیمِ الصَّابِرِ الْکَظِیمِ الْقَائِدِ الْجَیْشِ الْمَدْفُونِ بِمَقَابِرِ قُرَیْشٍ صَاحِبِ الشَّرَفِ الْأَنْوَرِ
وَ الْمَجْدِ الْأَظْهَرِ وَ الْجَبِینِ الْأَزْهَرِ الْإِمَامِ بِالْحَقِّ أَبِی إِبْرَاهِیمَ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ صَلَوَاتُ اللَّهِ وَ سَلَامُهُ عَلَیْهِ.
سیّد جلیل على بن طاووس رضى اللّه عنه در کتاب «مصباح الزائر» در یکى از زیارت حضرت موسى بن جعفر علیهما السّلام این صلوات بر حضرت را که مشتمل بر شمّه اى از فضایل و مناقب و عبادات و مصائب آن جناب است نقل کرده: البته زائر، خود را از فیض خواندن آن محروم نسازد.
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ أَهْلِ بَیْتِهِ وَ صَلِّ عَلَى مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ وَصِیِّ الْأَبْرَارِ وَ إِمَامِ الْأَخْیَارِ وَ عَیْبَهِ الْأَنْوَارِ وَ وَارِثِ السَّکِینَهِ وَ الْوَقَارِ وَ الْحِکَمِ وَ الْآثَارِ الَّذِی کَانَ یُحْیِی اللَّیْلَ بِالسَّهَرِ إِلَى السَّحَرِ بِمُوَاصَلَهِ الاسْتِغْفَارِ حَلِیفِ السَّجْدَهِ الطَّوِیلَهِ وَ الدُّمُوعِ الْغَزِیرَهِ وَ الْمُنَاجَاهِ الْکَثِیرَهِ وَ الضَّرَاعَاتِ الْمُتَّصِلَهِ وَ مَقَرِّ النُّهَى وَ الْعَدْلِ وَ الْخَیْرِ وَ الْفَضْلِ وَ النَّدَى وَ الْبَذْلِ وَ مَأْلَفِ الْبَلْوَى وَ الصَّبْرِ وَ الْمُضْطَهَدِ بِالظُّلْمِ وَ الْمَقْبُورِ بِالْجَوْرِ وَ الْمُعَذَّبِ فِی قَعْرِ السُّجُونِ وَ ظُلَمِ الْمَطَامِیرِ ذِی السَّاقِ الْمَرْضُوضِ بِحَلَقِ الْقُیُودِ وَ الْجَنَازَهِ الْمُنَادَى عَلَیْهَا بِذُلِّ الاسْتِخْفَافِ وَ الْوَارِدِ عَلَى جَدِّهِ الْمُصْطَفَى وَ أَبِیهِ الْمُرْتَضَى وَ أُمِّهِ سَیِّدَهِ النِّسَاءِ، خدایا درود فرست بر محمّد و اهل بیتش، و درود فرست بر موسى بن جعفر، جانشین نیکوکاران، و پیشواى خوبان و خزانه انوار، و وارث آرامش و متانت و حکمت ها و آثار، آن که همواره شب را با بیداری تا سحر، با به هم پیوستن استغفار زنده میداشت، هم پیمان سجده هاى طولانى، و اشک هاى سرشار و رازونیاز بسیار، و ناله هاى به هم پیوسته، و قرارگاه خرد و عدالت و خوبى و کرم و بذل، و خوگرفته به بلا و صبر، پایمال شده به ستم، و دفن شده به بی عدالتى و معذّب در عمق زندان ها و تاریکی هاى زیرزمین ها، با ساق کوبیده، به حلقه هاى زنجیرها، و جنازه ای که با خوارى و سبک انگاشتن بر آن جار زده شده، وارد شونده بر جدّش مصطفى و پدرش مرتضى و مادرش سرور بانوان، بِإِرْثٍ مَغْصُوبٍ وَ وِلاءٍ مَسْلُوبٍ وَ أَمْرٍ مَغْلُوبٍ وَ دَمٍ مَطْلُوبٍ وَ سَمٍّ مَشْرُوبٍ اللَّهُمَّ وَ کَمَا صَبَرَ عَلَى غَلِیظِ الْمِحَنِ وَ تَجَرَّعَ غُصَصَ الْکُرَبِ وَ اسْتَسْلَمَ لِرِضَاکَ وَ أَخْلَصَ الطَّاعَهَ لَکَ وَ مَحَضَ الْخُشُوعَ وَ اسْتَشْعَرَ الْخُضُوعَ وَ عَادَى الْبِدْعَهَ وَ أَهْلَهَا وَ لَمْ یَلْحَقْهُ فِی شَیْ ءٍ مِنْ أَوَامِرِکَ وَ نَوَاهِیکَ لَوْمَهُ لائِمٍ صَلِّ عَلَیْهِ صَلاهً نَامِیَهً مُنِیفَهً زَاکِیَهً تُوجِبُ لَهُ بِهَا شَفَاعَهَ أُمَمٍ مِنْ خَلْقِکَ وَ قُرُونٍ مِنْ بَرَایَاکَ وَ بَلِّغْهُ عَنَّا تَحِیَّهً وَ سَلاماً وَ آتِنَا مِنْ لَدُنْکَ فِی مُوَالاتِهِ فَضْلاً وَ إِحْسَاناً وَ مَغْفِرَهً وَ رِضْوَاناً إِنَّکَ ذُو الْفَضْلِ الْعَمِیمِ وَ التَّجَاوُزِ الْعَظِیمِ بِرَحْمَتِکَ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ.
با ارثى غصب شده، و حکومتى ربوده، و فرمانى مغلوب، و خونى خواسته، و زهرى نوشانده، خدایا همچنان که او بر سختى محنت ها صبر کرد، جام اندوه گرفتاری ها را نوشید، و در برابر خشنودى ات تسلیم شد، و طاعت را برایت خالص نمود، و خشوع را بیآلایش کرد، و فروتنى را شعار خود ساخت، و با بدعت و اهلش دشمنى نمود، و ملامت ملامتگرى در چیزى از اوامر و نواهى تو در او اثر نکرد، بر او درود فرست درودى بالنده عالى، پاک، که با آن درود بارى او واجب گردانى شفاعت امت هایى ازآفریدگانت، و گروه هایى از مخلوقت، و از جانب ما به او تحیت و سلام برسان، و از نزد خود در موالاتش به ما فضل و احسان و آمرزش و رضوان عنایت کن، که تو داراى فضل فراگیر و گذشت فراوان هستى، به مهربانی ات اى مهربان ترین مهربانان
هر لحظه ای که آمد و از من خبر گرفت
حالات سجده های مرا در نظر گرفت
می دید عاشقانه مناجات می کنم
اغلب سراغی از من عاشق سحر گرفت
نفرین به ضربه ای که نماز مرا شکست
رویم ز ضرب دست یهودی اثر گرفت
پاره شد عبا به تنم بسکه با شتاب
این تازیانه حلقه به دور کمر گرفت
جا خورده دنده ام به گمانم که پهلویم
چون پهلوی مدینه به تیزی در گرفت
فهمیده بود غیرت ما روی مادر است
با حرف بد قرار مرا بیشتر گرفت
دانستم از چه کودک جا مانده ی حسین
وقت فرار دست خودش روی سر گرفت
در شام دختری که خودش ضربه خورده بود
دامن برای روی کبود پدر گرفت
هر چه شد عاقبت سرم از تن جدا نشد
تشییع پیکرم به زیر دست و پا نشد
تیزی نیزه ای نرسیده به حنجرم
سیلی نخورده دختر من در برابرم
آهسته گذارید روی تخته تنش را
تا میخ اذّیّت نکند پیرهنش را
اصلاً بگذارید رویِ خاک بماند
زشت است بیارند غلامان بدنش را
این ساق ِبهم ریخته کِتمان شدنی نیست
دیدند روی تخته ی در ، تا شدنش را
این مرد الهی مگر اولاد ندارد
بردند چرا مثل غریبان بدنش را
این مرد نگهبان که حیا هیچ ندارد
بد نیست بگیرد جلوی آن دهنش را
این هفت کفن روضه ی گودال حسین است
ای کاش نیارند برایش کفنش را
نه پیرهنی داشت حسین نه کفنی داشت
مدیون حصیرند مرتب شدنش را
علی اکبر لطیفیان
.
